21 mei: Kanab - Springdale

Route: 177 mijl/283 km


Grotere kaart weergeven

Vanmorgen werden we allebei om 07:00 wakker van de wekker. In dit hotel was een ontbijt inbegrepen maar we hebben alleen koffie meegenomen, omdat we eigenlijk bijna misselijk werden van de geur van de minihamburgertjes die er lagen. We hebben eerst de auto weer volgetankt en zijn toen via route 89 richting Page gereden. Tussen milemarker 19 en 20 hebben we de auto geparkeerd op het parkeerplaatsje waar de trail door de de Rimrocks naar o.a. de Toadstool Hoodoo begint. Deze wandeling hebben we in 2007 ook met de kinderen gedaan maar toen hebben we het verkeerde pad genomen waardoor we niet verder konden. Bovendien was het toen meer dan 40 graden. Vandaag is het een stuk koeler maar helaas ook vrij bewolkt waardoor de hoodoos veel minder mooi te fotograferen zullen zijn. We registreren ons bij de registratiebox en gaan op pad. We zien nu duidelijk waar we de vorige keer de fout in zijn gegaan. Gelukkig heb ik nu de duidelijke beschrijving van de website van Henriette en Hanz meegenomen waardoor we makkelijk de goede weg vinden. We zijn zo vroeg op de morgen nog de enige die de wandeling maken en het is dan ook heerlijk stil. Na ongeveer 20 minuutjes lopen zien we de Toadstool Hoodoo staan. We maken wat foto’s en genieten even van het uitzicht over de badlands. Dan lopen we verder naar het plateau achter de Toadstool waar nog meer hoodoos staan. We gaan hier even zitten om de broodjes te eten die we hebben meegenomen. Wat is dit toch genieten! Als we ons ontbijtje op hebben, lopen we zo’n 275 meter westelijk langs de kloof die hier ligt. Hier staan nog wat witte hoodoos met bruine kappen verstopt in een hoekje. We hebben bijna een uur rondgelopen hier boven dus we beginnen maar eens aan de terugtocht. Onderweg komen we nu steeds meer mensen tegen. Vroeg opstaan heeft dus zo z’n voordeel. Wij hadden de hoodoos lekker helemaal voor onszelf ;)




Via route 89 rijden we een aantal mijlen terug en slaan dan de House Valley Rock Road op. We volgen deze dirtroad ruim acht mijl tot de Wire Pass Trailhead. Hier begint o.a. de wandeling naar de slotcanyons Wire Pass en Buckskin Gulch. Slotcanyons zijn ‘gleuven’ in het gesteente ontstaan door de kracht van water dat zich een weg naar beneden baant. Het is dan ook erg belangrijk dat de weersomstandigheden goed zijn. Als er regen wordt voorspeld, is het levensgevaarlijk om in een slotcanyon te zijn. We beginnen aan de wandeling. We moeten eerst ruim twee kilometer door een wash lopen voordat we bij de ingang van de Wire Pass Slotcanyon aankomen. Het is een prachtige slotcanyon! Af en toe komen we een hindernis tegen in de vorm van grote rotsblokken die tussen de wanden van de canyon zijn geklemd. Soms moeten we zelfs meer dan anderhalve meter naar beneden klimmen om verder te kunnen. We lopen tot het einde van de Wire Pass Slotcanyon en komen uit bij een grote open ruimte met een hele mooie grote alkoof. Vanaf hier is het mogelijk verder te gaan door een andere slotcanyon, nl de Buckskin Gulch die maar liefst 34 km lang is. Wij gaan hier echter terug. Natuurlijk komen we weer de hindernissen tegen maar nu moeten we omhoog klimmen. Ik was blij dat er geen mensen achter ons aanliepen want ik heb soms acrobatische toeren moeten uithalen om omhoog te klimmen, en dat zag er vast niet al te elegant uit ;) Natuurlijk moeten we na het verlaten van de slotcanyon ook weer de ruim twee km door de wash lopen om bij de auto te komen, en dat valt op het laatste stuk niet mee. We zijn ondertussen bekaf van het lopen door het mulle zand.






We rijden weer terug naar de hoofdweg en slaan dan de vijf mijl lange dirtroad naar Paria in. Vroeger stond hier de Paria Movie Set, maar die is helaas door vandalen in brand gestoken. Toch is het de moeite waard om deze weg te rijden want je ziet onderweg prachtige gekleurde badlands. Aan het einde van de weg ligt een klein kerkhofje waar families begraven liggen die in de negentiende eeuw hier woonden. De meeste gezinnen verlieten uiteindelijk deze plek omdat er vaak overstromingen zijn.





We rijden terug naar de 89 en besluiten om ons oorspronkelijke plan om via route 59 en de Smithsonian Butte Backway naar Springdale te rijden te laten varen. Het wordt steeds bewolkter en we hebben geen zin om door regen overvallen te worden als we op een dirtroad rijden. We nemen dus weer route 9 door Zion NP, en dat is natuurlijk helemaal geen straf. Als we in Springdale aankomen checken we in bij de Desert Pearl Inn. Als we de sleutel krijgen, zien we dat we precies dezelfde kamer hebben als vorig jaar! Als we de kamer binnengaan bemerken we meteen dat de kamer echter flink veranderd is. Er is een heel nieuw keukenblok geplaatst en er zit nu zelfs een vaatwasser in. Ook hangt er een supergrote flatscreen aan de muur, het ziet er allemaal heel erg mooi uit! We frissen ons even op en gaan even lekker zitten in de adirondack stoelen op de patio. Wat heerlijk om hier weer te zijn! Jerry duikt nog even het zwembad in en rond 20:00 uur gaan we eten bij Oscar’s Cafe. Ik neem de Sirloin Steak met champignons en uien en Jerry gaat voor de ‘Murder Burger’. Als toetje delen we een overheerlijke carrot cake met cream cheese. Na het eten lopen we nog even langs wat winkeltjes en gaan dan terug naar het hotel. Ik draai nog een wasje in de wasserette en ga dan nog even achter de laptop. We hebben al besloten dat we morgen wat later vertrekken.

Het weer van vandaag:

25°C



Klik hier voor de foto's

Volgende ->